سری اول متن نوشته های نا امیدی | تکستبـــاز
کم آورده ام
اعـصاب من هرزه نــیست
کـه روز و شـب مورد تجــاوز قــرارش می دهند
::
::
تنها نشسته ام و چای می نوشم و بغض می کنم
هیچکس مرا به یاد نمی آورد
این همه آدم روی کهکشان به این بزرگی
و من حتی آرزوی یک نفر هم نبودم
::
::
خدایا مرا چه طعمی آفریدی
که همه از من زود سیر می شوند
::
::
کـا ش می شـد
خودمو یـه جایی جا بذارم
و برگـردم ببینم دیگه نیستم
::
::
پروانه ی من در تاری افتاده است که عنکبوتش سیر است
نه می تواند پرواز کند نه می میرد …
::
::
خــــدایــا یــه بُــــر بــه ایــن زنــدگیــمون بــزن
شایــد دو تــا حکــم افتــاد دستمــون
که هــر نامــــردی آســش رو بــه رخ مــا نکــشــه
