شعری زیبا برای گرامیداشت مقام معلم
حـــــروف درس الــفـــبــــای مــا معلم بود
تــمـــام صــحــبـــت مــا یک صدا معلم بود
بــه روی تخته ی چوبی همیشه بی پایان
شــــروع نـــام خـــدا بــــود، تــــا معلم بود
نـــگـــاه روشـــن دنـــیـــای کــودکی هایم
بـــه خــشـم و بوسه ی مادر و یا معلم بود
خــــدا بـــه وسعت ایمان به شکل هر واژه
و جـــمــلــه جــمــلــه ی ایثار، با معلم بود
قــســـم بــــه نــــام پـــیـــام آوران آگاهی
تـــمــام درد بـــشـــر را دوا مـــعـــلــــم بود
شـکـــوه صــبـــر وصلابت چو کوه می بارید
ستــیــغ مــهــر و ســنـــگ بـــلـا معلم بود
به دشــتــهــای پر ازغنچه های پراحساس
گـــلـــی شــکــفـتـــه به نام وفا، معلم بود
بــــه هــیـــچ زنــدگی و پوچ مرگ، معنا داد
تـــمـام بـــود و نـــبــــود شـــمـــا معلم بود
بـه وقـت گـوش نـهـادن نشسته شاگردیم
در اوج خـسـتـگـیتـــش هم به پا معلم بود
هــنــوز پرسش بی پاسخی که می خواند
مــعــلـــم عــشـق خدا، یــا خدا معلم بود؟
